Verbinden in Oost – Samenvatting debat 1

Eerste debat: Polarisatie en vervreemding: onderdeel van vrijheid van meningsuiting of gebrek aan sociale cohesie?

“In deze haastige en aan verandering onderhavige maatschappij, moeten wij geduld met elkaar hebben”.

Het eerste debat belooft veel goeds voor de rest van de reeks. Er zijn veel mensen op deze avond aanwezig en al snel wordt duidelijk dat het overgrote deel van de aanwezigen een actieve bijdrage levert aan het debat. De stadsdeelvoorzitter Fatima Elatik opent het eerste debat, en daarmee de reeks onder de titel Verbinden in Oost. Zij vraagt de aanwezigen vooral om eerlijk en open te zijn. “Zolang er argumentatie plaatsvindt, mag alles gezegd worden in het debat”.

Het debat

De debatleider opent het debat met de stelling ‘ook in Oost is het 5 voor 12’. Een stelling die de toon zet voor het debat, want er ontstaat meteen rumoer. Er is sprake van verdeeldheid onder de aanwezigen, waar het ene deel het helemaal eens is met de stelling, vind de rest de stelling uiterst overdreven. Zo geeft een buurtbewoonster aan zich nooit onveilig te voelen in het stadsdeel. Zij wordt daarin gesteund door een aanwezige politieagent die aangeeft dat er totaal geen sprake is van wrijving in de buurt.

Daartegenover staat de groep buurtbewoners en professionals die wel degelijk bepaalde ontwikkelingen signaleren binnen de samenleving. Voorbeelden die gegeven worden zijn homostellen die worden weggepest uit bepaalde buurten; oude vrouwtjes die in de avond niet meer de straat op durven; jongeren die zich niet erkend voelen als volwaardig burger en zich om die reden afkeren van de samenleving.

Hoe kan het beter?

Er zijn verschillende groepen binnen de samenleving die zich om verschillende redenen worden uitgesloten. Seksuele geaardheid, afkomst, religieuze overtuiging en andere eigenschappen, vormen nog altijd voor veel mensen een grond om een ander te veroordelen, uit te sluiten en te discrimineren. Fatima Elatik begon de avond met de aanwezigen te vragen om degene naast zich een hand te geven en zich voor te stellen. Dat kan voor sommigen een stap buiten de ‘comfortzone’ zijn, maar wij moeten ons zelf ertoe dwingen om verder te kijken dan datgene dat dichtbij ons zelf ligt.

Gebrek aan contact kan grote gevolgen hebben, denk aan mensen die in een isolement raken en om die reden niet eens hun woning verlaten. Maar gebrek aan contact veroorzaakt ook verharding, en een instelling waarbij men niet langer om anderen geeft (het welbekende ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken). De boodschap luidt dan ook: groet de buren; sta open voor andersdenkenden kennen; ontneem kinderen niet de gelegenheden om nieuwe contacten te leggen (als voorbeeld worden de ouders genoemd die hun kinderen niet op schoolreisjes laten meegaan).